Registro n. 13 precedente | 512 di 1330 | successivo

513. Francesco Sforza a Carlo VII 1452 giugno 18 apud Longhenam

Francesco Sforza denuncia al re di Francia Carlo VII l'invasione delle sue terre proprio quando il duca era a Milano e gli mandava l'accorto suo famigliare Iob de Palacio perché gli dicesse della situazione in Italia. Pur avendo lo Sforza mostrato la volontà di vivere pacificamente con Venezia, questi, senza nessuna giustificazione, ma mossi solo dall'ambizione, aggregarono genti che si portarono sulle terre ducali rapinando uomini, abbattendo bestie e asportando messi. Reagendo, egli mise insieme un esercito e, passato il fiume Oglio, si è portato in territorio bresciano, dove a lui spontaneamente si sottoposero fortilizi, castelli e località venete. Deciso egli pure a entrare in guerra per contrastare il loro furioso impeto, spera fare intendere al sovrano cose gradevolmente piacevoli. Scrive alcune cose per il re Renato di cui verrà informato per lettera o a viva voce.

Regi Francorum.
Serenissime et christianissime princeps et excellentissime domine domine mi henorandissime, nuper, dum Mediolani essem, ad serenitatis vostre conspectum transmisi virum providum Iob de Paracio, dilectum familiarem meum, a quo successus Italie et que illo tunc occurrerant pIane percepisse non dubito. Postea vero cum universo orbi ostendissem ex me non defuisse quin cum Venetis pacifice et quiete viverem, Veneti ipsi, nullo honesto colore muniti, sed pocius ambìcione ducti, summa cum solicitudine enixi sunt et in unum gentes eorum coegerunt in quo ipso dum unirentur super loca dicionis mee se contulerunt, raptis et in predam conversis hominibus, bestiaminibus concisis et ablatis segetibus et frumentis hominum meorum. Quod, ne ostenderem hec timore aliquo pertulisse, instruxi exercitum meum et iam cum, eo pertransacto Olei amne, in agrum Brisiensem deveni me gentibus ipsis Venetorum obvium prebendo ut pravis eorum cogitationibus male consuluisse intelligerent ubi fortilicia, oppida et loca plurima Venetorum in dicionem meam sua sponte devenere. Quamobrem institui contra eos arma parare et bellum inherere cum usque adeo omnem eorum impetum ac furorem ita reprimer(e)m ut quo sese vertant nesciant, nec vereor, Altissimo favente, eo pacto me gerere quo novum exinde gratum et iocundum serenitati vestre intelligi faciam que, ut de filio sibi obsequentissimo congratulari poterit. Scribo maiestati serenissimi regis Renati nonnulla, prout litteris aut viva voce eius intelliget serenitas vestra, quam deprecor ut relatibus suis, eam celerem expeditionem dare dignetur, quam eadem serenitas vestra pro summa eius prudentia ac sapientia exposcere iudicabit. Ex castris nostris apud Longhenam, xviii iunii 1452.
Cichus.