Registro n. 13 precedente | 642 di 1330 | successivo

643. Francesco Sforza a Carlo VII 1452 settembre 8 apud Quinzanum

Francesco Sforza comunica a Carlo VII che recentemente ha fatto ritorno da lui Iob de Palatio, suo famigliare. Il duca aggiunge che passò poi da lui Ludovico da Valperga, inviato dal marchese e da Guglielmo di Monferrato per trattare la concordia dei monferrini con lo Sforza e che apertamente gli espose come stavano le cose, avendo dal duca pronta replica a ogni punto. Arrivò poi sempre dallo Sforza Folchetto signore de Vaceris, regio oratore, che gli promise, a nome del re, presidia magna siquidem et grandia adversus fratres ipsos de Monteferrato e di ciò il duca gli rende infinite grazie. Lo stesso Folchetto è stato ancor oggi da lui e l'ha avvertito che dal Monferrato partiranno alcuni proceres inviati a Carlo VII a riferire false verità. Lo Sforza chiede al Re di non prestare loro credito ma di stare a quanto gli dirà.

[ 228v] Domino Carolo Dei gratia Francorum regi.
Serenissime ac christianissime princeps et domine honorandissime, premissis recommendationibus debitis, rediit ad me elapsis superioribus diebus nobilis familiaris meus dilectus Iob de Palatio cum grata et benigna responsione ad ea que, nomine meo, sacratissime mayestati vestre exposuerat ac latissime significavit quam iocunde visus et exceptus fuit ab eadem serenitate vestra, nec conticuit sinceram ac optimam in me affectionem et caritatem ipsius vestre serenitatis, que quidem omnia adeo libenter et summa cum voluptate intellexi ut nihil iocondius nihilve gratius audire potuissem. Venit etiam, non multo post, ad me nobilis vir Ludovicus de Valepergia, quem vestra eadem serenitas ad illustres dominos Marchionem et Guilielmum de Monteferrato mittere dignata fuerat pro facienda et tractanda inter ipsos et me concordia, pace et tranquilitate et quo in loco site res essent apertissime declaravit. Ego vero ad singula per ipsum relata responsum dedi, quod eiusmodi fuit ut ipsi de Monteferrato eidem concordie et paci acquiescere debuissent, verum in hodiernam usque diem nihil actum est, quin immo prefati de Monteferrato in gerendo adversus me tam iniusto et iniquissimo bello perseveraverunt et perseverant, nec ullis persuasionibus aut comminationibus induci potuerint ut pacem mecum velint, quemadmodum eadem vestra serenitas intellexisse debuit. Profectus ad me postremo fuit, et deinde ad excelsam comunitatem Florentie spectabilis Folchetus dominus de Vaceris, eiusdem vestre serenitatis orator, qui nomine ipsius regie mayestatis vestre ingentes favores et pleraque presidia magna siquidem et grandia adversus fratres ipsos de Monteferrato et alios quoscunque illis in partibus mihi emulantes obtulit et late policitus est, asserens in mandatis habere ab eadem sublimitate vestra bellum fratribus ipsis de Monteferrato inferendi [ 229r] quandocunque non desistant ab offensis et iniuriis meis et pacem et concordiam mecum non acceptent, pro qua re infinitas et singulares ac precipuas eidem mayestati vestre gratias habeo et ago, nec reccusere possem quam grato, hilari et iocundo animo intellexerim eam ipsam serenitatis vestre optimam erga dispositionem, pro qua eidem sacratissime mayestati vestre perpetuis temporibus obnoxius ero. Ex Florentia vero hodierna die rediit et in castris hic meis applicuit idem Folchetus, orator regius, de mente ipsius excelse comunitatis Florentie ad plenum informatus, nec minus fidem, reverentiam et devotionem ad regium culmen vestrum ac mentem et volontatem meam in premissis copiosissime intellexit; estque Folchetus ipse, de singulis materiam istam concernentibus instructus, ad eandem regiam sublimitatem quam primum rediturus. Verum intellexi prefatos dominos marchionem et Guilielmum de presenti missuros esse quosdam ex suis, nonnullos etiam proceres et nobiles partium istarum ad eandem serenitatem vestram in eorum favorem esse scripturos ut, falsa pro veris referentes, animum regium et perfectissimam in me dispositionem suam a favoribus meis retrahant vel retardent. Quibus licet certus sim regiam mayestatem vestram non facile assensum esse prebituram, verumtamen eidem serenissime mayestati vestre reverenter supplico, quatenus falsis ipsorum expositionibus, non modo assensum et fidem, verum nec etiam auditum prestare dignetur, usque ad adventum ipsius Folcheti, qui, ut prefertur, quam primum hinc abiturus est de omnibus que acta sunt et in hodiernam usque diem occurrerunt veram habens notitiam. Non enim dubito quin, intellectis omnibus, pro summa eius sapientia iudicabit ex latere meo non defuisse quin huiusmodi pax et concordia effectum habuerit et sortita fuerit. Faciet exinde mihi vestra eadem serenitas non tenuem conplacentiam et gratiam quam altissimus incolumem diu conservet et felicibus prosperet incrementis. Ex castris apud Quinzanum, die viii septembris 1452.
Irius.
Cichus.