Registro n. 14 precedente | 599 di 1952 | successivo

599. Missiva di Francesco Sforza s.d. s.l.

Francesco Sforza rende noto, come sa il Papa, che fin da quando assunse il governo di Milano ha sempre cercato la pace, specie con il dominio veneto, tollerando cose che nessuno avrebbe tollerato, proponendosi di sopportare ogni cosa perché fosse chiaro a tutti quanto fosse interessato alla pace. Sebbene i Veneti mai hanno mostrato di volersi piegare alla pace, sempre egli si è sforzato di ben vicinare con loro, concedendo ai loro uomini di percorrere lo stato sforzesco e di fare affari, liberamente, nonostante che i Veneti trattengano, senza alcuna giustificazione, beni sforzeschi, ma perseverando nella speranza che col tempo si ravvedessero; ma sempre si mostrarono ambiziosi di usurpare i beni degli altri, uccidendo nostri uomini e arrivando, senza motivo, fin alle porte di Milano, prendendo cittadini e mercanti e rubando i loro beni e si addentrarono nelle nostre terre portando via con la violenza ai nostri stipendiati cose e cavalli, e rapinado, giorno e notte, bestie.

[ 149r] Illustrissime et excellentissime princeps et domine frater noster honorandissime, persuademus nobis certissime illustrem dominationem vestram aperte nosce(re), quenadmodum et sanctitas domini nostri Pape pIane novit, non aliter quam nos ipse, nos, ex quo tempore omnipotentis Dey mayestatis principatum huius Mediolani urbis a nobis obtineri voluit, continue quesisse et nulla ex parte defecisse ut pacem cum omnibus haberemus, sed maxime cum dominio Venetorum cum quo, ut in pace ageremus, similique ut ostenderemus universe Italie et orbi, hoc ex latere nostro non deesse ad ea ut consentiremus et inducebamur, que nobis mangnam imprimis fame iacturam afferebant; cum id omnibus presumendum videretur, nos, non nisi quia animo deficeremus, ad ea condiscendisse, secundo quia nullus unquam eorum qui hoc in loco fuerunt, ubi sumus, nos iis talibus aquievit neque ullo pacto acquievisset, tertio quia statui nostro detrimentum ingens imminebat ea dimittendo que nobis, ut dimitteremus, nullatenus conducebant quim etiam non levi exinde damno afficiebamur, ob id quod male contenti reddebantur universi castellani, nobiles ac cives et incole huius patrie nostre omnes, cum ita eis videretur nos ad eam rem flecti potuisse ex qua summatim toti huic patrie ignominia et insupportabile damnum redundabat. Sed nichilominus patienter hec omnia nobis ferenda proposueramus ut ipsi Deo imprimis et deinceps cunctis mortalibus ostenderemus re ipsa quanto annimi affectu et solida intentione queremus pacem habere cum omnibus et iis per quietem gaudere, que nobis altissimus sua gratia concessisset. Et quamvix per dictum Venetorum dominium nullo se unquam pacto ad pacem flectere voluerit, noluimus tamen unquam adversus eos eorumve res actu ullo moveri, sed potius adnixi semper sumus cum eis vivere, bene convicinare, permittere etiam ut eorum homines et subditi libere per omnia ditionis nostre loca praticarent, negotiarentur, irent ac reddirent quenadmodum pacis tempore fieri consuevit. Quia licet ea nobis non restituissent que omni iuris debito nostra sunt et nos im pacis conventione requirebamus, contentabamur nichilhominus per hunc modum in pace vive(re), cum nobis minus obiiciendum videretur, quod ipsum Venetorum dominium res tales nostras detineret ut detinet absque ulla iuris obligatione quam ad ea per capitula consensum prebuisse, et ius eis dedisse quod neque habeant neque habuerunt unquam, sperantes interea, ut progressu temporis errores suos recognoscendo que nostra sunt restituenda nobis quandoque cogitarent, verum autem Veneti ambitione inflamati et insatiabiles ad ea usurpanda et indebite occupanda, que aliorum sunt induci nullatenus potuerunt ut recognoscere vellent eam, qua in eos utebamur liberalitatem et humanitatem non etiam ut intelligere vellerit bonam dispositionem et voluntatem nostram quanta in nobis erat, bene cum eis vivendi et convicinandi, sed usi sunt potius semper adversum nos nostrosque homines ac res nostras modis illis omnibus qui apti essent ad scandala et bella suscitanda; [ 149v] primum videlicet homines nostros occidendo absque ulla ratione vel causa accedendo insuper prope usque portas Mediolani, cives ac merchatores nostros captivando auferendoque ab eis valorem, aliis ducentorum, aliis trecentorum et plurium aureorum, quin etiam in interiora ditionis nostre loca veniendo et noctu per vim equos ceterasque res ab stipendiatis nostris abIatos in eorum domos reducendo, postremo bestias et iumenta infinita die noctuque rapta in eorum mansiones traducendo, quorum tot dampnorum et iniuriarum perpetratores semper sunt agniti, nos quoque per litteras nostras et per eosdem.