Registro n. 3 precedente | 455 di 801 | successivo

455. Francesco Sforza a Niccolò V 1450 dicembre 6 Milano

Francesco Sforza prega Niccolò V di dare una umana attenzione alla supplica concernente la vertenza per terre a colorno tra il vescovo parmense, il signore e gli uomini locali. Vertenza di cui si è trovata una composizione assegnando al vescovo una porzione delle terre, un'altra al signore e una terza porzione dandola in enfiteusi o a livello agli uomini di colorno con l'obbligo del versamento di un canone annuale al vescovo. Soluzione che deve essere avallata dal capitolo della chiesa di parma e dal pontefice. Ma al presente, in città, imperversa la peste ed è impossibile ai canonici "in unum convenire "; intervenga il pontefice per mettere alla vertenza la parola fine.

[ 94r] Sanctissimo domino nostro pape.
Videbit sanctitas vestra supplicationem hiis introclusam cum racionibus et causis in ea insertis et naratis, que profecto veritate nituntur. Pro tanto suplico humiliter eidem sanctitati vestre, cuius est pacem omnibus pro suo posse dare, quatenus pro bono dictarum partium et consolacione mea dignetur ipsam suplicacionem misericorditer admitere et signare, uti in humanitate eiusdem sanctitatis vestre plenius confido, cui me statumque meum semper recommito, quam feliciter conservet Omnipotens. Ex Mediolano, vi decembris 1450.
Cichus.
Franciscusfortia, dux Mediolani, et cetera, Papie Anglerieque comes ac Cremone dominus.

Beatissime pater, cum iam dudum certa lis et controversia inter reverendum dominum episcopum Parmensem (1) modernum ex una et dominum temporalem ac homines et comunitates castri Colornii parmensis diocesis ex aliis partibus, tam in romana curia quam extra eam viguerit et adhuch pendet indecisa, causa et occasione quarundam petiarum, terrarum, boschivarum et saldivarum in territorio dicti Castri positarum, quas quelibet pars predictarum ad se spectare pretendebat, et earum occasione partes ipse multis expenssis, laboribus, dannis et incommodis tam in dicta curia quam extra fatigathe fuerint, et adhuc dubitantes in posterum maioribus dannis et incommodis et etiam scandolis affligi posse, ac volentes, consiliis et interponicionibus illustris domini ducis Mediolani, temporalis domini civitatis parmensis, ac amicorum communium et bonorum virorum inducte huiusmodi expensis laboribus, dannis et incommodis ac scandolis finem bonum imponere, ad infrascriptam composicionem et concordiam pro bono pacis devenerunt in hunc modum: videlicet quod prefactus dominus episcopus unam partem ipsarum terrarum pro se et successoribus suis in episcopatu suo habere et liberam possidere, aliam vero domino et aliam hominibus seu comunitati predicte in emphiteosim, seu ad livellum, sub solucione certi canonis annuatim ispi domino episcopo et successoribus predictis persolvendi, concedere debeat, cum aliquibus pactis, condicionibus et obligacionibus inter ipsas partes initis et concordatis. Verum tamen, beatissime pater, quia huiusmodi concessiones sine consensu capituli eclesie Parmensis et speciali sanctitatis vestre licentia et auctoritate fieri non possunt nec debent [ 94v] et ad presens propter pestem, pro ho dolor, in dicta civitate vigentem, capitulum ipsum, prefacto domino episcopo et aliquibus ex canonicis per diocesim et aliquibus intra civitates predictas commorantibus et non valentibus neque volentibus dicte pestis occaxione in unum convenire, congregari non possit, eidem sanctitati vestre, omnium pacis et concordie fonti, pro parte prefactorum dominorum ducis et episcopi humiliter supplicatur quatenus huiusmodi lites et earum statum, et cetera, ac terras et earum quantitates, qualitates et valores cum suis confinibus nec non composicionem, concordiam et canonis soluptionem cum pactis, condictionibus et obligacionibus hinc inde concordatur, hic habendo quam sufficienter expressis, dominus pro sua inacta humanitate uni prelibato vel duobus in partibus, qui, habitis informacionibus super predictis et utilitate dicte ecclesie pensata, huiusmodi concessionis et investituris con ipsis canonicis, qui extra dictam civitatem comode haberi poterunt, prout conscencie et iuri melius convenire videbitur, fieri faciant licentiam et auctoritatem apostolicam de gratia speciali concedere seu commictere, uti in eius summa bonitate speratur, litis pendentia et consenssus capituli, defectu predictorum ac aliis in contrarium facientibus non obstantibus quibuscumque (a).


(a) Così A.

(1) Si tratta del vescovo Delfino Della Pergola (cfr. GAMS, Series episcoporum, p. 745).