Registro n. 7 precedente | 1556 di 2129 | successivo

1556. Istruzioni date da Renato d'Angiò a Vitale de Cabanis e a Daniele de Arrigis 1453 ottobre 1 (Milano).

Istruzioni date da re Renato d'Angiò a Vitale de Cabanis e a Daniele de Arrigis, suoi consiglieri, destinati a portarsi (ma non vi si recarono) a Venezia. Le istruzioni comportavano che i consiglieri del re dovevano far sapere che per loro natura i principi Francesi sono amanti della pace e della giustizia, giustizia che intendono che i loro amici conservino e difendano; altrettanto la loro venuta in Italia non cela alcuna volontà di dominio. Toccava ai predetti consiglieri del re fare pure intendere alla signoria di Venezia che i Fiorentini lo avevano informato che i loro cittadini erano stati espulsi sia dai Venenziani che dal re d'Aragona e che gli uni (i Veneziani) che l'altro (l'Aragonese) si erano alleati e, accordandatisi di spartirsi "res italicas", avevano mosso guerra a Milano e a Firenze. E' per questo che, aderendo alla richiesta del duca di Milano e dei Fiorentini, re Renato ha deciso di venire in Italia.

MCCCCLIII, die primo octobris. Instructio data per serenissimum regem Renatum Hierusalem et Sicilie et cetera, domino Vitali de Cabanis et Danieli de Arrigis, regis consiliariis.
Domini Vitalis de Cabanis et Daniel de Arrigis, vos Venetorum dominationem adibitis et eam verbis, que vobis convenientia videbuntur, nostro nomine, salutabitis et hanc nostram sibi commissionem exponetis. Quia Francorum principum natura iusticie semper et pacis amatrix fuit, quaquidem iustitia, quoad possunt amicos suos conservare ac defendere conantur. Tum quod gratum Deo illud offitium esse cognoscunt, tum etiam quod ad eorum honorem spectare videntur addetis insuper nos esse certiores eidem dominationi notum esse Francorum regem nullam in se ambitionem nec iniuste dominandi voluntatem habere neque illum querere aut prosequi suorum alicui permitteret neque nos illum talia perficere cuperemus. Et quovis he rationes satis illorum dominationi comprobare possent, nos in Italiam non [ 379r] venisse ut aliquam iniustitiam aggrederemur, nostro tamen solito offitio erga illam dominationem uti deliberavimus, ut vos ad illorum presentiam cum eiusmodi mandatis mittimus, ut illis exponatis nos esse certiores, quod ipsa Venetorum dominatio noticiam habet amicitie, quam Florentie comunitas cum Francie corona sanguine semper habuit; deinde quod dominus (S)fortia, regis Loysii patris nostri, et postmodum nostri fratris amicus et servitor fuit et in eius servitiis vitam finivit. Postea vero comes Franciscus, nunc dux, quondam illius servitor erat quecumque possidebat, et illum rex Aragonum propter id solum, quod noster amicus et servitor extiterit, tanquam inimicum persecutus est. Preterea ipsis significabitis quod ipsi non ignorantur quantum nobis Aragonum rex offenderit. Quapropter, cum supradicta omnia recte memorie teneamus et nobis per Florentinos legatos renuntiatum fuerit eorum nationem ab ipsis Venetis et ab Aragonum rege expulsos fuisse et Venetorum dominationem cum Aragonum rege ligam et intelligentiam fecisse et inter se res Italicas partitos esse et Venetos deinde Mediolani duci et Aragonum regem Florentinis sponte bellum intullisse. Tunc nos peticionibus legatorum ducis et Florentinorum acquiescere decervimus et in Italiam ad eorum favorem accedere, et illos talibus pro nostris viribus offendere et, ut ipsis Venetis causa nostri adventus in Italiam nota sit, vos ad eorum presentiam mittimus ut sibi manifestetis nos nostros amicos deffendere velle et omnibus, qui eis offenderent et Aragonum regi et suis collegatis bellum inferre. Si vero ex illorum verbis aut demonstrationibus comprehenderetis quod ipsi ducis et Florentinorum pacem et amicitiam affectarent, tunc sumus contenti quod sibi hec verba, nomine nostro, exponatis. Quia nos hoc bellum, quod inter illos et ducem et Florentinos geritur remanere posse maxime desideramus, et, hanc ob causam, labores omnes subire non recusabimus, ac etiam confidimus quod per ducem aut Florentinos non in futurum quin inter eos honesta concordia fiat. Sed si causa eveniret quod ipsi deposcerent quod nos propter istas praticas a bello abstineremus, tunc illis respondebitis hoc nos nullo pacto efficere posse.
Nota quod suprascripta instructio locum non habuit, quia statuit mittere et misit prefata maiestas araldum suum in exercitum dominii Venetorum prout poterit videri ibi a tergo.